Rekruten uit Midden-Oosten

Rekrutering

In Vaandeldrager nr. 43 schreef Abbie Lipschutz, Houston, Texas U.S.A. behorende tot 3rd Unit 3rd Infantry Platoon een ingezonden stuk in het Engels. Abbie Lipschutz schrijft en publiceert short fiction en memoirs. Een roman van zijn hand verscheen in het Hebreeuws.
Onderaan staat onderstaande tekst vertaald naar het Nederlands.

THE PALESTINE CONTINGENT

A dozen of us, Dutch nationals all, were called up for duty in the Netherlands forces in 1943. We were issued British uniforms with a shoulder patch reading "Royal Netherlands Forces" and assembled at the Tel Aviv central bus station on a hot day in June. From there we were sent to a transit camp in Haifa that was infested with bedbugs.

In the Haifa transit camp we met a number of Soviet prisoners-of-war who had been liberated in North Africa, a place where they had been taken by the Germans for slave labor.

They were on their way back to the USSR. (1) A five-man chorus had been formed among them. Celebrating their liberation, they sang passionate, heartrending Russian folksongs with wonderful musicality and dynamics.

I learned to accompany them on my little accordion, which they called a Garmoshka. (2) After three days in the transit camp we were put on a train to Egypt with other military personnel, among them a bunch of Sikhs who spent much of their time picking lice from their turbans. When we crossed the Gaza strip, we were confronted by hundreds of Arab urchins congregating around the train, begging. Many had eyes infected with trachoma. It was the sort of poverty we had not seen before, for the Jewish parts of Palestine lived in relative prosperity compared to the life of Palestinian peasants. (Today Israel is an affluent country. The Israeli Arabs and Druze and the Bedouin all live well but the refugee camps in the Occupied Territories and especially in the Gaza Strip are still poverty-stricken. In spite of the Israeli oppression and exploitation, the standard of living has risen substantially for the Palestinians in the West Bank since the Six Day War in 1967.

We changed trains in Ismailia, a flower-drenched tropical city on the banks of the Great Bitter Lake and arrived in Suez at the tip of the Red Sea at six in the even ing. As we descended from the train, the heat hit us as if we had entered a baking oven. How could anyone survive in a climate like this?

We were put up in tents in the adjoining desert. Each day at three pm. a howling sandstorm arose and we were issued goggles to protect our eyes from the scouring effects of the swirling sands. At night we required two blankets.

After five days of heat, cold nights, sandstorms and sand flies, seven-thousand military personnel embarked om the Mauritania, one of the Cunard passenger flagships. (3) Although the name of the ship had been painted over and the whole ship was the color of dirty water, the letters were still visible in bas-relief.

The soldiers were a mixture of Aussies, New-Zealanders, Sikhs, Indians, British, Czechs and Canadians, plus our twelve-man Dutch contingent. To transport twelve man from the Middle East to England in the midst of the war must have involved an enormous expense. This action of collecting Dutch nationals from all over the world to organize what became a brigade of 1300 troops was a political move.

The Dutch government-in-exile wanted to be seen as having participated in the liberation of Europe. It would have been made little military difference if there had never been a Princess Irene Brigade but once it came into existence, it did, of course, have military value.

On the Mauritania we slept in hammocks in the hold except during our passage through the red Sea, when most of us spent the nights on deck. The Australians and New-Zealanders played poker and the Czechs kept a lotto game going at all hours.

Among our Dutch group was a schlemiel of a reserve sergeant, who was put in command of our unit. Suddenly infused with power, he insisted we do calisthenics and close-order drill on deck, to the consternation of the 6988 others on board. When we arrived in Madagascar and hit the southern winter, it suddenly turned cold. We returned to our hammocks in the hold, where we met bedbugs hiding everywhere. They dropped on our bodies from the ceiling and kept us sleepless at night. The ship zigzagged because we traveled at high speed, trying to shake any lurking German U-boats, whose speed was less than half of ours.

In Capetown we were given shore leave and were warned not to mention our origin, our destination or the ship's name. We were informed that South Africa was full of German spies and large percentage of the people were Nazi sympathizers. The weather was cool and crisp, the city was beautiful. I took a cable-car trip up Table Mountain with Sol Schwarz, took a leak over the edge, then took the cable-car down. (4)

In the afternoon a Dutch family invited us for tea. I recall a furry white cat and one of our men exclaiming, "Wat een mooie poes!" There was consternation among the listeners, whereupon the embarrassed man pointed at the hostess, "Ik bedoel niet deze poes, maar, pointing at the cat, "die witte poes."

In Capetown we picked up a large contingent of Springboks. The ship took on fresh provisions, mainly lobster which was produced in large quantities but could not be exported for lack of shipping during the war. Lobster is a delicacy, but after consuming lobster morning, noon and night for three weeks, I still get seasick from the smell.

We refueled in Freetown, Sierra Leone, where the temperature was thirty-seven degrees and where it rained without letup. Fungi big as mushrooms sprouted between our toes.

Finally, after a six-week hegira from Egypt, we arrived in Liverpool, from where the Dutch contingent was immediately shipped to Wolverhampton. Our stuff were inspected and when I opened my bag, bed bugs paraded out like a Napoleonic army. We had to surrender every last stitch of baggage, clothing and other possessions, all of which were incinerated. We ourselves were sent through a shower laced with poisonous insecticides that killed every insect in every crevice of our bodies and came close to killing us too.

Basic training in Wolverhampton was not a glowing experience. For occasional excitement we could go to the great metropolis of Birmingham where there were still certain foods to be had such as pigs knuckles and jellied calf foot, preferable, I thought, to baked beans on toast.

In hindsight, seen from the experience of actual combat, the training of "Going Over the Top" in frontal attack while howling like rabid dogs, was based on the experience of trench warfare in World War 1.(5) Not a single time during our months on the western front did we use any of the tactics we were taught in Wolverhampton.

One thing basic training did achieve however was that it made us physically fit. After a 5-mile cross-country run early in the morning, we could sprint the last three hundred yards without getting winded. Sleeping anywhere any time was an acquired and necessary skill. In Normandy we were kept awake for days on end and often would fall asleep standing up.

The covered foxholes we sheltered in during mortar barrages were dark, stinking underground cavities, with millions of hungry mosquitoes zeroing in on our exposed flesh. Some hoods made of netting were available, but those went to the officers and non-coms, while we remained the unprotected bites. Our latrines were open pits with a tree trunk suspended over them. Those of us unfortunate enough to be in the latrine when a mortar attack started either cut the session short or wound up with freckled buttocks.

(1) Once they arrived home, they were immediately shipped to the Siberian Gulag by Stalin who feared that they had been infected by what they had seen in the West. That was the fate of all liberated Soviet war prisoners. Millions had been starved to death in German prison camps; millions more died in Stalin's prisons.

(2) The word garmoshka is derived from the Russian term for harmony, pronounced garmony. The literal translation of garmoshka would be harmonium.

(3) All large passenger ships that were in Allied hands were converted to troop carriers which ferried troops around the globe. Their itineraries were: New York - Panama Canal - San Francisco - Australia - Bombay - Suez - Cape town - Liverpool - New York, half the ships running westward, the other half in opposite direction.

(4) Sol Schwarz was a member of our Palestine contingent. During basic training he proved to have no dexterity in handling weapons, so he was assigned to the bomb-disposal squad.

(5) De Gaulle was unable to install the notion of mobile, armoured war in the French General Staff. The British were stuck in hierarchies of antiquated doctrines as well and a fair percentage of their officer corps consisted of members of the Empire's ruling classes. The image of Colonel Blimp was not fiction. Exigencies of combat caused many of the incompetents to be culled from the command structure, but it was a slow process. Had we been subjected to anything like the German Blitzkrieg of 1940, we would have been decimated. Even the Soviets, after the Nazis attacked them in June of 1941, tried to fight tanks with cavalry. The Soviet generals of 1941 such as Budyenny and Timoshenko were Civil War commanders experienced in guerrilla tactics but without knowledge how to fight armour. By the time the Germans had penetrated the suburbs of Moscow in December, 1941, they had been replaced by generals who were versed in fighting a modern war.

Vertaald:

HET PALESTIJNSE CONTINGENT

Een dozijn van ons, allemaal Nederlanders, werden in 1943 opgeroepen voor dienst in de Nederlandse strijdkrachten. We kregen Britse uniformen met een schouderlap waarop stond "Royal Netherlands Forces" en verzamelden ons op een hete dag in juni op het centrale busstation van Tel Aviv. Van daaruit werden we naar een doorgangskamp in Haifa gestuurd dat vergeven was van de bedwantsen.

In het doorgangskamp in Haifa ontmoetten we een aantal Sovjet krijgsgevangenen die bevrijd waren in Noord-Afrika, waar ze door de Duitsers naartoe waren gebracht voor slavenarbeid.

Ze waren op weg terug naar de USSR. Onder hen was een vijfkoppig koor gevormd. Om hun bevrijding te vieren, zongen ze gepassioneerde, hartverscheurende Russische volksliedjes met een prachtige muzikaliteit en dynamiek.

Ik leerde hen te begeleiden op mijn kleine accordeon, die ze een Garmoshka noemden. Na drie dagen in het doorgangskamp werden we op de trein naar Egypte gezet met andere militairen, waaronder een stel Sikhs die een groot deel van hun tijd doorbrachten met het pluizen van hun tulbanden. Toen we de Gazastrook overstaken, werden we geconfronteerd met honderden Arabische zwervers die rond de trein samenkwamen om te bedelen. Velen hadden ogen die geïnfecteerd waren met trachoom. Het was het soort armoede dat we nog niet eerder hadden gezien, want de Joodse delen van Palestina leefden in relatieve welvaart vergeleken met het leven van de Palestijnse boeren. (Tegenwoordig is Israël een welvarend land.

De Israëlische Arabieren en Druzen en de Bedoeïenen leven allemaal goed, maar de vluchtelingenkampen in de bezette gebieden en vooral in de Gazastrook zijn nog steeds straatarm. Ondanks de Israëlische onderdrukking en uitbuiting is de levensstandaard voor de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever aanzienlijk gestegen sinds de Zesdaagse Oorlog in 1967.

We stapten over in Ismailia, een tropische stad vol bloemen aan de oevers van het Grote Bittere Meer en kwamen om zes uur 's avonds aan in Suez, aan de punt van de Rode Zee. Toen we uit de trein stapten, trof de hitte ons alsof we in een oven waren beland. Hoe kon iemand overleven in zo'n klimaat?

We werden ondergebracht in tenten in de aangrenzende woestijn. Elke dag om drie uur 's middags stak er een gierende zandstorm op en we kregen brillen op om onze ogen te beschermen tegen het schurende effect van het opdwarrelende zand. s Nachts hadden we twee dekens nodig.

Na vijf dagen van hitte, koude nachten, zandstormen en zandvliegen scheepten zevenduizend militairen in op de Mauritania, een van de passagiersschepen van Cunard. Hoewel de naam van het schip was overschilderd en het hele schip de kleur van vuil water had, waren de letters nog steeds zichtbaar in bas-reliëf.

De soldaten waren een mix van Aussies, Nieuw-Zeelanders, Sikhs, Indiërs, Britten, Tsjechen en Canadezen, plus ons Nederlandse contingent van twaalf man. Het transport van twaalf man vanuit het Midden-Oosten naar Engeland midden in de oorlog moet een enorme kostenpost zijn geweest.

Deze actie, waarbij Nederlanders van over de hele wereld werden verzameld om een brigade van 1300 manschappen te vormen, was een politieke zet.

De Nederlandse regering in ballingschap wilde gezien worden als deelnemer aan de bevrijding van Europa. Het zou militair weinig hebben uitgemaakt als er nooit een Prinses Irene Brigade was geweest, maar toen die er eenmaal was, had ze natuurlijk wel militaire waarde.

Op de Mauritanië sliepen we in hangmatten in het ruim, behalve tijdens onze reis door de Rode Zee, toen de meesten van ons de nachten aan dek doorbrachten. De Australiërs en Nieuw-Zeelanders speelden poker en de Tsjechen hielden op elk uur van de dag een lottospel gaande.

Onder onze Nederlandse groep was een schlemiel van een reserve sergeant, die het commando over onze eenheid kreeg. Plotseling overspoeld met macht, stond hij erop dat we gymnastiek en close-order drill aan dek deden, tot grote consternatie van de 6988 anderen aan boord. Toen we in Madagaskar aankwamen en de zuidelijke winter bereikten, werd het plotseling koud. We keerden terug naar onze hangmatten in het ruim, waar we overal bedwantsen tegenkwamen. Ze vielen vanaf het plafond op onze lichamen en hielden ons 's nachts slapeloos. Het schip zigzagde omdat we met hoge snelheid reisden in een poging om op de loer liggende Duitse U-boten af te schudden, wiens snelheid minder dan de helft van de onze was.

In Kaapstad kregen we verlof en werden we gewaarschuwd onze herkomst, onze bestemming en de naam van het schip niet te noemen.

We kregen te horen dat Zuid-Afrika vol Duitse spionnen zat en dat een groot percentage van de mensen nazi-sympathisanten waren. Het weer was koel en fris, de stad was prachtig. Ik ging met Sol Schwarz met de kabelbaan de Tafelberg op, piste over de rand en nam toen de kabelbaan naar beneden.

s Middags nodigde een Nederlands gezin ons uit voor thee. Ik herinner me een harige witte kat en een van onze mannen die uitriep, "Wat een mooie poes!". Er was consternatie onder de toehoorders, waarop de beschaamde man naar de gastvrouw wees, "Ik bedoel niet deze poes, maar, wijzend naar de kat, "die witte poes."

In Kaapstad pikten we een groot contingent Springbokken op. Het schip nam verse proviand mee, voornamelijk kreeft die in grote hoeveelheden werd geproduceerd maar niet kon worden geëxporteerd vanwege een gebrek aan scheepvaart tijdens de oorlog. Kreeft is een delicatesse, maar nadat ik drie weken lang 's ochtends, 's middags en 's avonds kreeft heb gegeten, word ik nog steeds zeeziek van de geur.

We tankten in Freetown, Sierra Leone, waar de temperatuur zevenendertig graden was en het onverminderd regende. Tussen onze tenen groeiden schimmels zo groot als paddenstoelen.

Uiteindelijk, na een zes weken durende hegira vanuit Egypte, kwamen we aan in Liverpool, vanwaar het Nederlandse contingent onmiddellijk werd verscheept naar Wolverhampton. Onze spullen werden geïnspecteerd en toen ik mijn tas opende, paradeerden de bedwantsen eruit als een Napoleontisch leger.

We moesten alle bagage, kleding en andere bezittingen inleveren en die werden allemaal verbrand. Wijzelf werden door een douche gestuurd die doorspekt was met giftige insecticiden, die elk insect in elke spleet van ons lichaam doodden en ons ook bijna doodden.

De basistraining in Wolverhampton was geen geweldige ervaring. Voor af en toe wat opwinding konden we naar de grote metropool Birmingham gaan, waar nog steeds bepaald voedsel te krijgen was, zoals varkensknokkels en kalfsvoet in gelei, te verkiezen, dacht ik, boven gebakken bonen op toast.

Achteraf gezien, gezien vanuit de ervaring van het echte gevecht, was de training van "Going Over the Top" in frontale aanval terwijl we huilden als dolle honden, gebaseerd op de ervaring van loopgravenoorlog in de Eerste Wereldoorlog. Tijdens onze maanden aan het westelijk front hebben we geen enkele keer een van de tactieken gebruikt die we in Wolverhampton hadden geleerd.

Wat de basistraining wel voor elkaar kreeg, was dat het ons fysiek fit maakte. Na een veldloop van 5 mijl 's morgens vroeg, konden we de laatste driehonderd meter sprinten zonder vermoeid te raken. Altijd en overal kunnen slapen was een aangeleerde en noodzakelijke vaardigheid. In Normandië werden we dagenlang wakker gehouden en vielen we vaak staand in slaap.

De overdekte schuttersputjes waarin we schuilden tijdens mortierbeschietingen waren donkere, stinkende ondergrondse holtes, met miljoenen hongerige muggen die zich op ons blootgestelde vlees richtten. Er waren kappen van gaas beschikbaar, maar die gingen naar de officieren en niet-officieren, terwijl wij de onbeschermde beten bleven. Onze latrines waren open kuilen waar een boomstam overheen hing. Degenen onder ons die de pech hadden om in de latrine te zijn als er een mortieraanval begon, maakten er een korte sessie van of eindigden met sproeterige billen.

Door Abbie Lipschutz, Houston, Texas U.S.A.

3e Eenheid 3e Peloton Infanterie