Verslag W. van der Eem
Mei-juni 1940
Verslag van Willem van der Eem in het Brabants Nieuwsblad van 5 juni 1971
In 1932 was de Hagenaar Willem van der Eem opgeroepen voor het vervullen van zijn militaire dienstplicht. Na deze verplichting keerde hij terug in de burgermaatschappij om in 1936 - mede door de crisistijd - zich aan te melden als beroepsmilitair. Hij werd ingedeeld bij de militaire politie en gelegerd in Vught, de plaats waar de staf van het legerkorps gevestigd was.
Tien dagen voor het uitbreken van de oorlog moest de korporaal Van der Eem naar Eindhoven om daar als commandant van een eenheid van zes man de bewaking op zich te nemen van de grote telefooncentrale, die voor geheel Zuid-Nederland dienst deed. De centrale lag op de eerste verdieping van een gebouw recht tegenover het toenmalige gebouw van het Eindhovens Dagblad en voor het plegen van sabotage was het 'n klein kunstje om een handgranaat door de ramen naar binnen te gooien. Op voorstel van de commandant van het bewakingskorps werd voor de ruiten kippengaas aangebracht. Hier was het dat zij in de ochtend van de tiende mei de inval van de Duitse troepen in ons land vernamen. De gehele dag en de dag daarop werd getracht contact te krijgen met de staf in Vught. Zonder resultaat! Reden voor de korporaal Van der Eem om in de nacht van 11 op 12 mei rond twee uur tegen zijn manschappen te zeggen: „We vertrekken".
Op dienstfietsen vertrokken de zes bewapende militairen in de richting Tilburg. Daar was het een grote chaos, mede omdat er geen militaire leiding meer aanwezig was. Van Tilburg werd getracht om naar Breda te komen. Dat lukte! Daarna werd de .,sprong" naar Roosendaal gemaakt. Hier kregen de zes voor het eerst contact met buitenlandse troepen. Franse colonnes met muilezels kwam men tegen. En dat was dan de eerste levensgevaarlijke toestand in een reeks van oorlogsavonturen, die nog zouden volgen. De Fransen kenden namelijk het verschil tussen de Duitse en Nederlandse uniformen niet en dachten dat het zestal een Duitse patrouille was. De wapens werden wel geheven, maar na legimitatie kon de vrede getekend worden.
Toen we in Roosendaal kwamen brandden er heel veel winkels. Je kon bij wijze van spreken zoveel plunderen als je maar wilde. Verheugend was het dan ook te zier dat ondanks alle ellende er niemand behoefte aan had. Na Roosendaal gingen we naar Bergen op Zoom omdat we vernomen hadden dat daar een stafeenheid gelegerd was. Inderdaad was die daar aanwezig in Thalia. Rond drie uur van de volgende dag vorderde deze staf allerlei voertuigen en werd vertrokken naar Middelburg, waar iedereen geëvacueerd werd in kleine plaatsjes op Walcheren. Met nog steeds dezelfde groep kwam ik in Oostkapelle terecht op een boerderij en onze opdracht was op parachutistenjacht te gaan. Iets waar we totaal niks van snapten, omdat er doodeenvoudig nog geen enkele parachutist was gesignaleerd op Walcheren. Maar jacht is jacht. Als commandant kon ik dan ook elke avond melden dat we weer geen parachutist gevangen hadden".
„Dit duurde vier dagen en daarna was er gaan staf meer. We zijn toen maar naar Vlissingen gaan lopen en bij de pont naar Breskens stonden ongeveer 200 militairen, die allemaal naar de andere kant wilden. Ondanks aanvallen van vliegtuigen wist men de schipper van de boot toch te bewegen naar de overkant te varen en eenmaal in Zeeuws-Vlaanderen gingen we op Sluis aan. Hier maakten we een van de frappantste dingen mee uit de gehele oorlog. Bij de Nederlands-Belgische grens stonden Nederlandse militairen, die alles wat wapen was af moesten nemen. We hebben dat natuurlijk niet gedaan. Zij waren trouwens ook wel een beetje bang voor ons, omdat wij van de militaire politie waren," vertelt de heer Van der Bern. ontspannen thuiszittend in burger ,.kloffie" in de Roosendaalse Gerard ter Borchstraat. Met nog geen tien gulden op zak, trok de groep naar Antwerpen.
Het Nederlandse geld werd niet aangenomen en de zes waren daardoor aangewezen op de vrijgevigheid van de Belgen. Iets waarin zij niet teleurgesteld werden. Te voet ging het verder naar Roubaix, Rijssel, Abbeville en Rouen. In 'n klein dorpje bij Rouen gebeurde het dat de Fransen het zestal voor de tweede keer voor Duitsers aanzag. Na gearresteerd te zijn werden ze overbracht naar Parijs en in de gevangenis gezet. Nadat de Nederlandse consul was gekomen kon het misverstand opgelost worden en werden ze weer vrijgelaten.
Van der Eem: „Waarschijnlijk heeft ons zakboekje ons gered. Als we dat niet bij ons hadden gehad, waren we vermoedelijk ter plaatse doodgeschoten".
Van uit Parijs trok de groep naar Le Mans en na de Duitse inval in Nederland kwam men precies één maand later, op 10 juni, in Brest aan. „We kregen de verzekering dat we binnen zes maanden terug zouden zijn. Op die voorlichting zijn we op de boot gestapt. Trouwens, op het vasteland konden we toch niets doen. In totaal zaten we met 600 man op die boot en in de nacht van 10 op 11 juni kwamen in Engeland aan. Een trein bracht ons naar een kamp in Porthcawl in Zuid-Wales.
Rechts korporaal Van der Eem tijdens een oefening in Noord-Wales