No.2 Dutch Troop
Wolverhampton > Commando's
Van Irenebrigade naar commando's van No.2 Dutch Troop
In juni 1940 leek het of de kaarten al waren geschud. Duitsland, had op Engeland na, vrijwel heel Europa bezet. Churchill wilde zich echter niet bij die suprematie neerleggen en wilde zo spoedig mogelijk ook tot offensieve acties overgaan. Luitenant-kolonel D. Clarke van de Britse Imperial General Staff ging over tot de oprichting van een guerilla-eenheid, die sinds de Boerenoorlog (1899-1902) in Zuid-Afrika, Kommando's heetten. De Britse Eerste Minister en oorlogsleider Winston Churchill, die zelf ooggetuige was geweest van de Boerenoorlog, gaf in 1940 de aanzet tot oprichting van kleine speciale eenheden, waarvan de militairen later de naam "Commando" zouden krijgen.
In 1940 kreeg een bekende Schot, Lord Lovat, opdracht landingen uit te voeren in de bezette landen van Europa. Lord Loval ging op zoek en verzamelde uit het Britse leger mannen, die de naam "legercommando's" kregen. Deze legercommando's voerden al in 1940 de eerste landingen, zogenaamde raids, vanuit zee uit op de kust van Noorwegen, o.a. Spitsbergen, Lofoten, Vagsöy en de fjorden. Nagenoeg zonder verliezen keerden zij, met medenemen van Noren, terug naar Groot-Brittannië. Dit was de aanzet tot het formeren van de eenheden welke de naam Commando kregen. Deze eenheden werden genummerd van 1 - 12 en aangeduid: Nr. 1 Commando, Nr. 2 Commando etc. Alleen Nr. 10 werd aanvankelijk weggelaten. Dit werd later gevormd, namelijk Nr. 10 Inter Allied Commando. De begin 1940 uitgevoerde landingen werden testlandingen genoemd en zouden later nog vele malen op de kusten van Europa worden uitgevoerd.
Vanaf januari 1942 kregen een groot aantal mannen van de Prinses Irene Brigade en andere uit bezette gebieden afkomstige militairen een mogelijkheid om ook commando te worden. Zij werden eerst in vier groepen gesplitst en ingedeeld bij verschillende Britse Commando eenheden, o.a. de nummers 3, 4, 9 en 12 Commando. Zo kwam No.10 Inter Allied Commando tot stand, bestaande uit militairen uit Nederland, Frankrijk, België, Noorwegen, Polen, Joegoslavië, Roemenen en zelfs enkelen uit Oostenrijk en Duitsland en een X-Troop (genaturaliseerde buitenlanders).
Commando Tellinga
Omdat het om uiterst gevaarlijk klussen ging, bleef het aantal vrijwilligers van de Prinses Irene Brigade voor deze opleiding beperkt en na een strenge selectie bleven uiteindelijk slechts achtenveertig man over. Op 22 maart 1942, in feite de geboortedag van het Korps Commando Troepen, vertrokken zij o.l.v. Kapt. Roos en Ltn. Linzel per trein vanuit Wolverhampton naar Schotland om daar een vooropleiding in Bute, Ayr, Dunoon of Troon te volgen. Daarna begon de eigenlijke commando-opleiding in het "Commando Basic Training Centre" te Achnacarry, gelegen in de eenzaamheid van het Schotse Grampian gebergte. Het centrum, aanvankelijk genoemd: "Commando Depot", bevond zich op het terrein van Achnacarry Castle, een prachtig groot landgoed van het hoofd van de Schotse Clan Cameron. Op dit enorme terrein stonden tenten opgesteld voor elk acht personen. Hier moesten de toekomstige commando's zes weken training doorbrengen.
Deze training was zeer zwaar en menig aspirant commando, die de training niet kon volbrengen, werd teruggestuurd naar zijn onderdeel. Om in het bezit te komen van de groene baret moest, de training van A tot Z worden gevolgd. Ontbrak je éénmaal, dan was het met je gebeurd. In het gunstigste geval kon je de training nog één keer zes weken overdoen. Na 6 weken zware training kwam dan de dag van de uitreiking van de groene baret. De uitreiking ging altijd met veel ceremonieel gepaard. Logisch, want de training was niet alleen zwaar, maar ook bikkelhard. Je mocht je dan ook met recht commando noemen.
'Jullie blijven hier zes weken, waarin we je meer soldaat zullen maken, dan al die training in de afgelopen twee jaar heeft kunnen bereiken. Dan zal er een intergeallieerd commando nummer 10 worden gevormd, bestaande uit onderdelen van verschillende nationaliteiten. En hiervan gaan jullie deel uitmaken. Alles gebeurt hier in looppas. Je traint in looppas, je wast je in looppas, je eet in looppas en je doet zelfs je behoefte in looppas.'
Luitenant-kolonel Charly Vaughan, commandant van dit trainingskamp sprak de mannen bij aankomst aan: "Jullie zijn hier gekomen om een harde training te ondergaan. Velen van jullie zullen afvallen. en de grootste straf voor jullie is terugzending naar je oude legeronderdeel. Je moet hier hard werken en de kost is schraal, dat hoort bij de training. Dat laatste was de lijfspreuk van die kolonel."
'Bij oefeningen werd altijd met scherp geschoten. Gemiddeld verloor het kamp twee a drie mannen per maand als gevolg van de realistisch doorgevoerde training. Sommige werden doodgeschoten of getroffen door een granaatscherf, anderen verdronken of vonden de dood tijdens bergbeklimmen."
'We spreidden ons bed op het stro op de stenen vloer in de hut. Dat viel nog mee, want soms moest je ook slapen op drassige grond aan de oevers van Loch Lochy.'
's Morgens vroeg om half zes sloeg de regiments sergeant-majoor met een dikke stok op de ijzeren wanden van de hut met de woorden: Waky, waky boys, rise and shine. Daarna wassen en scheren met koud water uit de Lake, drie boterhammen naar binnen werken en op naar de parade van acht uur.'
Bij Loch Arkraig kregen we een oefening waarbij we 36 uur achtereen in de weer waren, berg op berg af met zwaar bepakte rugzak zonder eten.'
'Er waren van die zgn. geforceerde marsen, waarbij je binnen een uur 11 km. moest lopen over een bobbelig grindweg en hier en daar ook nog een rivier overstak.'
Het is een dubbel verzwaarde infanterie opleiding. Veel speedmarsen, afstanden oplopend van 5 tot 25 miles, met volle uitrusting. Zwaar bepakt, soms extra zwaar bepakt, grote rugzakken extra gevuld om gewicht te krijgen én te dragen, daarbij altijd zwaar bewapend. Oefeningen in bergbeklimmen, kaart en kompas lopen in de bergen. Zware nachtoefeningen in overleven met weinig voedsel.
Er werd veel gewerkt in zogenaamde subsecties, waardoor je erg op elkaar was aangewezen en kameraadschap werd gekweekt. Alles moest "samen" worden gedaan; als de één wat moest doen, moest de ander mee..... en omgekeerd onder het motto: "me and my buddy". Bij deze training behoorde ook bijna elke dag verzwaarde gymnastiek (altijd met ontbloot bovenlichaam) zoals veld - en crosslopen, oefeningen met zware palen, geweergymnastiek, geweervechten, ongewapend en met de commandodolk vechten, rivieren over steken en meren over peddelen, zelfverdediging, verdedigingssporten zoals boksen en diverse veldsporten. Het doel: teamgeest, om doorzettingsvermogen kweken.
'In het begin leuk, maar later niet meer!'
Onderdeel van de training was natuurlijk ook het uitvoeren van landingen vanuit de Schotse Lochs met landingsboten met platte bodem, niet een keer, maar wel duizend maal. De heuvels op (nooit naar beneden), altijd in looppas en altijd werd met scherp geschoten en explosieven gebruikt.
'Was je doodmoe bijna boven op de heuvel aangeland dan tirailleren, handgranaat werpen, dekken en weer terug in de looppas naar de boten en.. opnieuw naar boven tot de oefening perfect was.'
'Drijfnat en uitgeput 'mocht' je dan, weer in looppas, een speedmars afmaken of door naar de hindernisbaan om gezamenlijk - weer onder vuur en explosies - deze hindernisbaan enkele malen te nemen.'
Het voordeel van kleine landingsboten was de dubbele bodem gevuld met kurk. Het is meerdere malen gebeurd dat, ofschoon de boot werd lekgeschoten, deze toch bleef drijven.
Slapen mochten de commando's wel, maar het gebeurde regelmatig dat 's nachts alarm werd geblazen voor wéér een oefening met o.a. de speedmars etc. etc.. Na terugkomst niet meer naar bed, maar gelukkig wel een stevig ontbijt om daarna 'gewoon' weer aan het dagelijks trainingsprogramma te beginnen.
Uiteindelijk ontvingen na deze loodzware opleiding slechts vijfentwintig Nederlandse cursisten het felbegeerde commandobrevet en de bijbehorende groene baret.
Commandobadge
Op 25 juni 1942 werden de vijfentwintig Nederlandse commando´s overgeplaatst naar een ontruimde school in het het Schotse plaatsjeTroon. Hier werd onder het bevel van luitenant Mulder No.2 Dutch Troop officiëel opgericht, als onderdeel van No.10 Inter Allied Commando. Het embleem van Nr. 2 Dutch Troop was het gevechtsmes ("fighting knife"). De badge op de groene baret droeg de spreuk: Nuncaut Nunquam (Nu of Nooit). De commando-uitrusting bestond voornamelijk uit het gevechtsmes, pistool, geweer, brengun, tommygun, handgranaten en explosieven.
Exercitie o.l.v officieren
De officieren Lt. Linzel, Lt. Knottenbelt en Lt. Ruysch van Dugteren werden bij de troep ingedeeld. Op 16 juli 1942 vertrok No.2 Dutch Troop naar Port Madoc, een plaatsje in het noorden van Wales, om zich bij No.10 (Inter Allied) Commando, onder leiding van luitenant-kolonel D. Lister, te voegen. Als tegemoetkoming voor de extra zware training werden de commando's daar ingekwartierd bij burgers. Dit werd gedaan om de veiligheid van de commando's te verzekeren. Over geheel Groot-Brittannië werden de commando's bij burgers ingekwartierd, zodat zij ook wisten wat in het land gebeurde.
In de tweede helft van 1942 bereikte de Nederlandse Troop de beoogde sterkte toen vijfenveertig afgetrainde commando´s de gelederen kwamen versterken en het wachten was nu nog op de eerste operationele opdracht. Op 31 mei 1943 verhuisde No.2 Dutch Troop met de andere onderdelen van No.10 Inter Allied Commando naar de Engelse badplaats Eastbourne, wat tot het eind van de oorlog de thuisbasis zou blijven van deze internationale eenheid. 2 oktober 1943 vertrokken ze voor een bergtraining naar Braemar, in het noorden van Schotland. Er waren geruchten dat ze daarna naar de Balkan zouden gaan. Het liep allemaal anders.
Op 6 december kwam Prins Bernhard op bezoek in Port Madoc en bracht voor deze commando-eenheid een rood-wit-blauwe vlag mee, die hij overhandigde aan Lt. Mulder met de woorden: "Nederland is trots om over zo'n troep te beschikken. Doe u best waar ter wereld u wordt ingezet en mijn beste wensen vergezellen u."
Op aandringen van luitenant Linzel en Prins Bernhard besloten de Britten om No.2 Dutch Troop samen met een Britse commandobrigade in het Verre Oosten in te zetten. Een aantal Nederlandse commando´s stonden bepaald niet te springen om naar Azië af te reizen, zij wilden liever tegen de Duitsers vechten om het vaderland te bevrijden, maar op aandringen van Prins Bernhard gingen de meesten toch overstag. Op 11 december 1943 was het dan eindelijk zover en vertrok de s.s. Strathaird vanuit Gourock in Schotland richting Azië. Niemand wist nog de precieze plaats: Australië, Brits-Indië of Sumatra? Het werd uiteindelijk Brits-Indië, waar zij als lijfwacht voor Admiraal Mountbatten moesten fungeren.
De aankomst in Port Said was op 30 december 1943. Het schip ging daarna alléén verder naar Aden. Op 8 januari 1944 vertrekt men vanaf Aden met twee schepen in konvooi AB27A.
Op 14 januari kwamen ze in Bombay aan, vanwaar de reis per trein werd voortgezet naar 150 km. verder gelegen Poona. Hier was het centrum van een aantal Engelse oefenkampen, waar normaal de naar India gezonden militairen acclimatiseerden.
No.2 Dutch Troop werd gelegerd in een tentenkamp 60 km verder, bij het dorp Ked Gaon. Hier waren ook nrs. 5, 42, 44 en 45 commando. Na enkele weken kregen de Nederlandse commando's een achtweekse jungletraining in het gebied van Goa. De Troop werd als geheel niet ingezet voor operaties, alleen een aantal commando's werden individueel gedetacheerd bij Engelse onderdelen. Het werd och als een opluchting ervaren toen men vernam dat men weer naar Engeland zou vertrekken om deel te nemen aan de gevechten in Europa. Op 18 juli 1944 scheepten de Nederlanders zich in Bombay in, om op 15 augustus in Liverpool aan te komen. De Nederlandse Commando-Troop die te Eastbourne werd gelegerd, reageerde enthousiast op het nieuws dat de Prinses Irene Brigade inmiddels op het front in Normandië was ingezet.
Voor een uitgebreid verslag van No. 2 Dutch Troop in die en andere regio's, verwijs ik u graag naar de site van Rene Swankhuizen: www.soldatenvanoranje.com
Hans Sonnemans in gesprek met Commando van het eerste uur: Jaap Bothe.