Herinneringen van Henk van Beers

Wolverhampton > Aanvullingstroepen

EEN OPLEIDING BIJ DE AANVULLINGSTROEPEN, BEGIN '45

door H. van Beers

Na aanmelding bij het Bureau Oorlogs Vrijwilligers in de Bredasestraat te Bergen op Zoom (met als Hoofd dhr. Gouverneur) op 4 november 1944, gevolgd door een keuring in het voormalige ziekenrapportgebouw aan de Wouwsestraat, was het wachten geblazen op een oproep. Omdat die uitbleef en velen "in dienst" gingen bij de Prinses Irene Brigade, werden de stoute schoenen aangetrokken en HBS-waarts gegaan en een aanmelding gedaan welke direct bekrachtigd werd.

De RK HBS aan het Bolwerk Zuid, eenmaal het toonbeeld van studerende jongeren, werd nu het toonbeeld van jongens die iets wilden gaan doen na de jaren van bezetting. We waren bevrijd, maar hadden nog wel rekening te houden met bewust of onbewust op en rond Bergen op Zoom neerkomende V-1's, hetgeen later gevolgen zou hebben voor degenen die in opleiding waren. Het stilvallen van de motor van dat apparaat had minder prettige uitwerkingen tot gevolg.

Ingelijfd, onder de krijgstucht gesteld, een uniform uitgereikt zonder baret (de mutsdas gebruikte je maar!) en ingedeeld worden bij één der 5 pelotons met de adjudant Kelderman als commandant, bijgestaan door de sergeanten Merriënboer, Dierijkcx en Claassen. Het rekrutenleven (of was je al direct soldaat?) begon met het zelf vullen van een strooizak, het gelegerd worden op een bed, dan wel op de grond, het aanleren van rangen en graden, leren groeten en voor wie, exerceren en het aankweken van kennis over in gebruik zijnde wapens. Blindelings en in een zeer korte tijd de wapens kunnen demonteren en weer in elkaar zetten.

Dag in, dag uit met alleen de zondagmorgen vrij voor een kerkgang, werden we bezig gehouden. Op Zondagmiddag meestal wel een voorlichtingsfilm in één van de bioscopen in Bergen op Zoom.

Schieten op Kijk in de Pot of op de schietbanen in Woensdrecht, waar je dan al hardlopend heen ging. Jammer als je dan het ongeluk had ingedeeld te zijn als PIAT-schutter, want zo'n apparaat op je rug leverde wel de nodige zwiepslagen op tegen het onderste van de wervelkolom.

Het leek wel of de V-1's werden afgevuurd/gericht op de HBS, want in een kort tijdsbestek vielen er 4 op niet al te grote afstand van die school en daarom werd het verkieslijk geacht uit te wijken naar de Cort Heyligerskazerne, welke naderhand Prinses Irene Kazerne werd genoemd. Dat er niet veel ruiten in zaten en de verwarming niet al te goed werkte, was van later zorg.

De opleiding van daaruit werd beter geacht en een oefening in- en over de "tankval zal bij velen van ons nog in het geheugen gegrift blijven. Het was winter, er moest worden geoefend in "river crossing" met gebruikmaking van opvouwbare boten. Maar als het water bevroren is, dan moet er eerst wel iets anders gebeuren. Het ijs moest gebroken worden alvorens de boten te water gelaten konden worden. De mitrailleurs rammelden er lustig op los, de adjudant Kelderman gebruikte zijn pistool met gerichte schoten vlakbij je voeten om je aan te zetten tot meer spoed. Je schrok er amper van, je wist niet beter of het hoorde erbij.

Een dag en een nacht met gasmakker op oefenen, in een hok gejaagd worden om te wennen aan een eventuele gasaanval der Duitsers, je wende eraan. Taboen, Sarin, Soman, je vergeet de strijdgassen nooit meer.

Hoe pak je een vijand aan, hoe maak je hem "koud" zonder dat er geluiden werden gemaakt, allemaal van die typische handelingen welke bij een "snelle" opleiding kennelijk nodig waren. Je nam het allemaal voor lief en trapte lol met je maten en vooral als je op een stuk biels bij de tankval met een PIAT moest schieten. Jammer als je dan de kleinste van de groep was en niet met je voeten in het gegraven steunputje kon komen. Dan vloog je na het afvuren van de granaat met PIAT en al door de lucht achterover.

De druk van de mortier, die je op je bovenbeen moest zetten om een granaat af te schieten, zal menigeen zich herinneren.

Een bezoek van H.M. Koningin Wilhelmina op de schietbaan in Bergen op Zoom, de herinneringen aan kaderleden die de groep redden door zich op een te dichtbij geworpen handgranaat te werpen. De passing-out parade achter doedelzakken op zondagmiddag, het feestje bouwen nadien waar de adjudant binnenstapte als 2e luitenant. Het zijn allemaal herinneringen, welke met zoveel andere herinneringen kunnen worden aangevuld.

Probeer het eens te doen en laat onze redacteur mee genieten van wat wij in een paar weken tijd moesten verwerken, waarover we in de rats zaten en toch hebben gelachen tot we er krom van lagen. Je keek tegen elke soldaat met strepen of sterren op, dát was het - die wisten het. En wij maar doen wat er werd gezegd ook al moest je recht vooruit dwars door de koeienvlaaien heen. Lekker die stank 's avonds in het bed boven of onder je. Genoeg voor nu - wie weet volgt er een ander met "ware' verhalen, want van het bovenstaande is "NIETS" gelogen.

De wachtpost aan de poort van de "Prinses Irene Kazerne" (Cort Heijligerskazerne) te Bergen op Zoom